Η εξωστρέφεια ως ανάγκη επιβίωσης

Θα περίμενε κανείς ότι σε μια περίοδο που οι στρατηγικές Μάρκετινγκ φαίνεται να αμφισβητούνται από την ίδια την πραγματικότητα, τα στελέχη Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας θα επένδυαν στην εξωστρέφεια, επιδιώκοντας να έρθουν πιο κοντά στην αγορά, με σκοπό να αφουγκραστούν τις ανάγκες των καταναλωτών, τις ευκαιρίες και τους κινδύνους για τα brands, αλλά και τις γενικότερες προκλήσεις της αγοράς. Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.



Μέρα με την ημέρα, όσο η κρίση βαθαίνει, η εικόνα απογοητεύει. Τα στελέχη κλείνονται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό τους και στα της εταιρείας τους, αποφεύγοντας ακόμα και να βγαίνουν από τα γραφεία τους. Οι ευκαιρίες που έχουν να συναναστραφούν με συναδέλφους τους, να έρθουν σε άμεση επαφή με την αγορά, αλλά και να κάνουν παραγωγικές συζητήσεις με αυτούς είναι πολλές και σημαντικές: συνέδρια, εκθέσεις, συνεντεύξεις, events, συμμετοχή σε roundtables δημοσιογραφικών συζητήσεων για τα της αγοράς τους και τόσα άλλα. Αντ’ αυτού όμως, προτιμούν την εσωστρέφεια, θεωρώντας ότι είναι πιο safe να ασχολούνται με τον καθημερινό «μικρόκοσμό» τους: να αγωνιούν για τις πωλήσεις και τους τζίρους τους, την πορεία των brands τους, το πώς θα προσεγγίσουν τον καταναλωτή και από ποια Μέσα, την αποκωδικοποίηση των νέων αναγκών του τελευταίου και τόσα άλλα. Πώς θα γίνουν όμως όλα αυτά από τους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, όσο πολυτελές κι αν είναι αυτό;


Ο πόλεμος γίνεται εκεί έξω: στο ράφι των σούπερ μάρκετ, στα πάνελ των συνεδρίων, στις στήλες των εφημερίδων και των κλαδικών περιοδικών, στα εκθεσιακά περίπτερα, στα διεθνή φεστιβάλ. Όταν ο marketer χάνει την επαφή του με αυτά, πόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να λύσει με ορθολογικό τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζει; Κι ας υποθέσουμε ότι πηγαίνει στο ράφι. Αυτό είναι η minimum προϋπόθεση για να γνωρίζει κάποια μόνο από τα insights του brand που χειρίζεται. Και φυσικά δεν αρκεί από μόνο του, διότι το ράφι είναι το δένδρο, ενώ το δάσος είναι όλα τα άλλα μαζί.


Στα πάνελ των συνεδρίων θα μπορέσει να συζητήσει με συναδέλφους του που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, να ανταλλάξει απόψεις μαζί τους –και όχι με ένα-δύο πρόσωπα μόνο από το τηλέφωνο–, να δει τι τους απασχολεί και τι κάνουν οι ίδιοι για να αντεπεξέλθουν. Στα ΜΜΕ μπορεί να καταθέσει τις απόψεις του και να προκαλέσει δημόσια συζήτηση, η οποία πάντα έχει να προσφέρει κάτι, εάν διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες. Στα διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια μπορεί να ακούσει, να μιλήσει και να δει από κοντά κορυφαίoυς ξένους managers, που με την πολύτιμη εμπειρία τους να τον βοηθήσουν να διαμορφώσει άποψη.


Το να αρνούνται λοιπόν τα στελέχη τις ευκαιρίες εξωστρέφειας που τους προσφέρονται, θεωρώντας ότι είναι χαμένος χρόνος, είναι το πρώτο βήμα προς την αποτυχία. Πρέπει να βγουν από τα γραφεία τους, να μοιραστούν γνώσεις και εμπειρίες, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να ενημερωθούν και να ενημερώσουν και σε κάθε περίπτωση να μη μένουν μέσα.


Βασικό ρόλο ωστόσο σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να διαδραματίσουν και οι θεσμικοί φορείς των κλάδων, όπως είναι η ΕΔΕΕ και ο ΣΔΕ, οι οποίοι πρέπει να καλλιεργήσουν αυτή την τάση εξωστρέφειας των μελών τους, σε κάθε επίπεδο. Σε ένα βαθμό αυτό συμβαίνει, αλλά σίγουρα θα πρέπει να ενταθεί και να αποκτήσει μια περισσότερο στρατηγική δομή. Η ενημέρωση, η γνώση και ο διάλογος είναι πλέον αναγκαία και ικανή συνθήκη όχι για την ανάπτυξη, αλλά για την επιβίωση, τόσο των εταιρειών του κλάδου, όσο και των στελεχών τους. Ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που κάθε θεωρία του Mάρκετινγκ δείχνει να πηγαίνει περίπατο, η αξιοποίηση των προσωπικών εμπειριών φαντάζει πολύτιμος φάρος σε ένα πέλαγος φουρτουνιασμένο, χωρίς φάρο και χωρίς να φαίνεται ακόμα στεριά στον ορίζοντα.


http://www.marketingweek.gr/